مع الطّهارة وينبغي أن يجوّد كتابة الكتاب ، ولا يُقَرمِط ويترك الحاشية إلّا عند الضرورة لأنّه إن عاش ندم وإن مات شُتم ، وينبغي أن يستمع العلم بالتّعظيم والحرمة لا بالاستهزاء.
ولا يختار نوع العلم بنفسه بل يفوّض أمره إلى اُستاذه ، لأنّ الاُستاذ قد حصل له التجارِب في ذلك عند التحصيل ، وقد عرف ما ينبغي لكلّ أحد وما يليق بطبيعته.
وينبغي لطالب
العلم أن لا يجلس قريباً من الاُستاذ عند السّبق بغير
هستند تا بگويم
كيستى» و زيبنده است كه قلباً و به معناى واقعى كلمه ، علم و اهل آن را تعظيم كرده و گرامى بدارد ، زيرا گفته شده كه : احترام گذارى بهتر از طاعت و يا بهترين طاعت است ، «خير من الطّاعة او خير الطّاعة» و راه اين بزرگداشت به اين است كه به دست گرفتن كتاب و مطالعه و خواندن درس و هرچه در اين رابطه است همه وهمه در حال طهارت انجام گيرد ، و نيز زيبنده است كه خوب وخوش بنويسد و فاصله بين سطرها را خيلى نزديك قرار ندهد «گرچه فاصله بين حرفها بايد اندك باشد ، نهج البلاغه جلد ٦ كلمه ٣١٥» وتا ضرورت ايجاب نكند به حاشيه نپردازد «ممكن است مقصود حاشيه نويسى صفحات باشد» زيرا اگر زنده بماند پشيمان مى شود و چنانچه بميرد از او به نيكى ياد نمى شود ، ومناسب است كه استماع وشنيدن علم و مطالب علمى با تعظيم وبزرگداشت بوده و با استهزاء و مسخرگى صورت نگيرد ، و انتخاب نوع علم بايد به وسيله استاد باشد ، زيرا استاد پيشاپيش اين راه را طىّ كرده و از هنگام تحصيل خود ، تجربه ها و آزمونها دارد و مى داند كه چه علمى براى چه وقتى وچه طبيعتى مناسب ويا مناسبتر است ، و نيز زيبنده است كه دانشجو در غير ضرورت ، نزديك استاد ننشيند ، و حدّاقلّ ، بين او واستاد به اندازه كمانى فاصله باشد ، واين از لوازم بزرگداشتِ استاد است ،
