مقدّمه
يکى از مزايايى که خداى متعال به مؤمنان، اختصاص داده اين است که اگر شخص مؤمن، ايمان خودش را تا هنگام مرگ حفظ کند و مرتکب گناهانى نشود که سلب توفيق و سوء عاقبت و سرانجام شک و ترديد يا انکار و جحود را به بار مى‌آورد، و در يک جمله «اگر با ايمان از دنيا برود» به عذاب ابدى، مبتلا نخواهد شد. گناهان کوچکش به واسطه اجتناب از کبائر، بخشوده مى‌شود و گناهان بزرگش به وسيله توبه کامل و مقبول، آمرزيده مى‌گردد، و اگر موفق به چنين توبه‌اى نشد تحمّل گرفتاريها و مصائب دنيا بار گناهانش را سبک مى‌کند و سختيهاى برزخ و مواقف آغازين رستاخيز، ناخالصى هايش را مى‌زدايد و اگر باز هم از آلودگيهاى گناهان پاک نشد به وسيله شفاعت که تجلّى بزرگترين و فراگيرترين رحمت الهى در اولياء خدا به ويژه رسول اکرم و اهل بيت کرامش (عليهم الصّلوة و السّلام) مى‌باشد از عذاب دوزخ نجات خواهد يافت(١). و برحسب روايات فراوان «مقام محمود» (٢) که در قرآن کريم به رسول اکرم(ص) وعده داده شده همين مقام شفاعت است و نيز آيه شريفه:
__________________
١. عن النبىّ (ص):«اِدّخَرتُ شَفاعَتى لِاَهْلِ الْكَبائِرِ مِنْ اُمَّتى».شفاعتم را براى ارتکاب کنندگان گناهان کبيره از امتّم ذخيره کرده ام. (بحارالانوار، ج ٨، ص ٣٧-٤٠)
٢. ر. ک: اسراء / ٧٩.
