مقدّمه
چنانکه قبلا اشاره شد دليل ضرورت نبوت، اقتضاء دارد که پيامهاى الهى بطور سالم و دست نخورده، در دسترس انسانها قرار گيرد تا بتوانند از آنها براى پيمودن راه سعادت دنيا و آخرتشان بهره بگيرند.
بنابراين، مصونيّت قرآن کريم تا هنگام ابلاغ به مردم، مانند هر کتاب آسمانى، بعد از آنکه در اختيار مردم، قرار گرفت کمابيش دستخوش تحريفات و تغييراتى گرديد و يا پس از چندى بدست فراموشى سپرده شد چنانکه امروز اثرى از کتاب حضرت نوح و حضرت ابراهيم (عليهماالسلام) در دست نيست و کتاب حضرت موسى و حضرت عيسى (عليهماالسلام) به صورت اصلى، يافت نمى‌شود. با توجه به اين مطلب، سؤالى مطرح مى‌شود که: از کجا بدانيم که آنچه امروز بنام آخرين کتاب آسمانى در دست ماست همان کتابى است که بر پيامبر اسلام (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) نازل شده و هيچ گونه تغيير و تبديلى در آن، راه نيافته و نه چيزى بر آن افزوده و نه چيزى از آن، کاسته شده است؟
البته کسانى که اندک آشنايى با تاريخ اسلام و مسلمين داشته باشند و از اهتمام رسول اکرم و جانشينان معصومش (صلّى اللّه عليه و عليهم) به کتابت و ضبط آيات قرآن، آگاه باشند و همچنين از اهتمام مسلمانان به حفظ کردن آيات قرآن، مطلع باشند بطورى که تنها در يک جنگ، عدد شهدايى که حافظ قرآن بودند به هفتاد نفر رسيد. و نيز از نقل متواتر قرآن در طول چهارده قرن و اهتمام به شمارش آيات و کلمات و حروف و مانند آنها با خبر باشند چنين
