است.
حاصل آنکه: صدق ادّعاى پيامبر راستين را از سه راه مى‌توان ثابت کرد:
١- از راه قرائن اطمينان بخش، مانند راستى و درستى و عدم انحراف از مسير حق و عدالت در طول زندگى. اما اين راه در مورد پيامبرانى وجود دارد که سالها در ميان مردم، زندگى کرده و داراى منش شناخته شده‌اى باشند. ولى اگر پيامبرى مثلاً در عنفوان جوانى و پيش از آنکه مردم پى به شخصيت و منش ثابت او ببرند مبعوث به رسالت شد نمى‌توان صحّت ادّعاى او را از راه چنين قرائنى شناخت.
٢- معرفى پيامبر پيشين يا معاصر. اين راه هم اختصاص به مردمى دارد که پيامبر ديگرى را شناخته و از بشارت و تأييد وى اطلاع يافته باشند و طبعاً درباره نخستين پيامبر هم موردى نخواهد داشت.
٣- از راه ارائه معجزه که مى‌تواند کارآيى گسترده و همگانى داشته باشد. از اينروى به توضيح اين راه مى‌پردازيم.
تعريف معجزه
معجزه عبارتست از: امر خارق العاده‌اى که با اراده خداى متعال از شخص مدّعى نبوت، ظاهر شود و نشانه صدق ادّعاى وى باشد.
چنانکه ملاحظه مى‌شود اين تعريف، مشتمل بر سه مطلب است:
الف- پديده هاى خارق العاده‌اى وجود دارد که از راه اسباب و علل عادى و متعارف، پديد نمى‌آيد.
ب- برخى از اين امور خارق العاده، با اراده الهى و با اذن خاص خداى متعال، از پيامبران، ظهور مى‌کند.
ج- چنين امر خارق العاده‌اى مى‌تواند نشانه صدق ادّعاى پيامبر باشد و در اين صورت، اصطلاحاً «معجزه» ناميده مى‌شود.
