در آيه شريفه: النَّبِيُّ أَولىٰ بِالمُؤمِنينَ مِن أَنفُسِهِم و «مولى» در حديث غدير: مَنْ كُنْتُ مَوْلَاه هم صريح در معنای ولايت است.
ثانياً: در آيه ولايت کلمه «انّما» برای حصر است و دوستی و ياوری منحصر به خدا و رسول خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم و علی عليه‌السلام نمی باشد بلکه جميع مومنين با يکديگر دوست هستند چنانچه خداوند می فرمايد وَالمُؤمِنونَ وَالمُؤمِناتُ بَعضُهُم أَولِياءُ بَعضٍ. (١)
بنابراين چونکه صفت دوستی و ياری منحصر به خدا و رسولش و علی عليه‌السلام نيست و اين صفت برای همه مومنين است و با توجه به اينکه آيه: انّما و ليکم الله برای حکمی انحصاری است پس حتما به معنای ولايت و رهبری است.
بعضی از متعصبان از اهل سنت ايراد کرده اند که علی عليه‌السلام با آن توجه خاصی که در حال نماز داشت و حتی تير را از پايش در آوردند و متوجه نشد چگونه ممکن است صدای سائلی را شنيده و به او توجه پيدا کند؟
جواب: علی عليه‌السلام در حال نماز کاملا متوجه خداست و از خودش و امور مادی که با روح عبادت سازگار نيست بر کنار بوده است ولی شنيدن صدای فقير و کمک کردن به او توجه به خويشتن نيست بلکه عين توجه به خداست و به تعبير ديگر کار حضرت، عبادت در ضمن عبادت است.
بعلاوه غرق شدن در توجه به خداوند اين نيست که اختيار خود را از دست بدهد و يا بی احساس شود بلکه با اراده خويش توجه خود را از آنچه در راه خدا و برای خدا نيست بر می گيرد اينجا نماز عبادت و زکات هم عبادت است و هر دو در مسير رضای خداست بنابراين توجه
__________________
(١) سوره بقره، آيه ٢٥٨.
