قرار گيريد، پس شيطان آدم را وسوسه کرد و آنها از آن درخت خوردند پس لباسهای بهشتی از بدنشان فرو ريخت (پس آدم نافرمانی کرد و از درخت نهی شده خورد و در نتيجه از نعمتهای بهشت بی بهره شد). (١)

همانگونه که ملاحظه می کنيد نهی خداوند نسبت به آدم و حوا فقط جنبه ارشاد و راهنمايی داشت و نخوردن از درخت فقط شرطی بود برای جاويد ماندن در بهشت.

پس از آيات مذکور فهميديم که نافرمانی آدم يک گناه نبود بلکه ثمره آن تنها اخراج از بهشت و دچار مشکلات زندگی دنيا شدن بود و اگر سوال شود که اگر آدم گناه نکرد پس توبه او که در دنبال همين آيات به آن اشاره شد چيست؟ درجواب می گوييم هر چند (خوردن از آن درخت) يک گناه نبود امام به همين اندازه که آدم ترک يک فرمان ارشادی کرد از مقام قرب پروردگار تنزل کرد لذا حضرت آدم برای دست يافتن به همان مقام اول توبه کرد و خداوند توبه اش را پذيرفت.

امام رضا عليه‌السلام در جواب مامون که از عصيان آدم سوال کرد چنين فرمودند: و لم يكن ذلك بذنب كبير يستحق به دخول النار، و إنما كان من الصغائر الموهوبة التي تجوز على الأنبياء قبل نزول الوحي عليهم‏... «آنچه آدم انجام داد گناهی نبود تا در برابر آن مستحق دخول آتش باشد بلکه از لغزشهای کوچکی بود که بخشيده شد و انبياء قبل از نزول وحی، ممکن است مرتکب شوند». (٢)

__________________

(١) سوره طه، آيه هاي ١٢١ تا ١١٦.

(٢) تفسير برهان، جلد ٣، صفحه ٤٦.

۲۳۷۱