پيامبران نسبت گناه داده شده اشاره می کنيم تا رفع اشکال گردد.

الف ـ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ : بعضی اين آيه را اينگونه معنی کرده اند: آدم معصيت کرد پروردگار خود را پس گمراه شد در حاليکه معنای صحيح آيه چنين است: و نافرمانی کرد آدم پروردگارش را پس بی بهره شد.

مرحوم طبرسی در مجمع البيان ذيل آيه می گويد: آدم مخالفت نمود امر پروردگارش را پس از ثواب آن بی بهره شد و مراد از معصيت و عصيان، مخالفت با امر است خواه آن امر واجب باشد يا مستحب، محدث قمی در "سفينه البحار، واژه عصم" از مرحوم مجلسی چنين نقل می کند: ان ترك المستحب و فعل المکروه قد سمي ذنبا «ترک مستحب يا انجام مکروه را نيز گاهی ذنب و عصيان می گويند».

برای اثبات آنچه گفته شد ابتدا به لغت مراجعه می کنيم: المنجد (يکی از فرهنگهای مشهور) می نويسد عصيان ترک اطاعت و فرمانبرداری نکردن است و همچنين يکی از معانی غوی: (خاب) يعنی بی بهره شدن و دچار ضرر شدن است.

اگر به داستان آدم و حوا در اين مورد توجه شود معلوم می شود که منظور از عصيان (عصي) انجام حرام يا ترک واجب نبوده است.

عصيان آدم چه بود؟

قرآن داستان را اينگونه بيان می کند: ما به آدم گفتيم: شيطان دشمن تو و همسر تو است پس بيرون نکند شما را از بهشت،تا در رنج و زحمت