دارند ولی چون از يک طرف مفاسد و خطرات گناه را می دانند و از سوی ديگر معرفت و شناخت آنها نسبت به خداوند متعال بسيار وسيع است بطوريکه هميشه خويشتن را در محضر خداوند می بينند از اين نظر با اراده و اختيار خويش گناه و نا پاکی را ترک کرده و گرد آن نمی روند بنابراين عصمت انبياء و امامان علیهم‌السلام نتيجه اراده و انتخاب خودشان و تلاشهای پيگير و فداکاريهای بی دريغشان در راه خداوند متعال است.

البته چون خداوند متعال قبل از خلقت آنها می دانست که اينگونه فداکار و ايثارگر هستند از نخستين روز زندگی آنها را مورد لطف قرار داده و از لغزشها حفظشان کرده و به آنها علوم و آگاهيها و امتيازاتی عنايت می کند از اين جهت هيچ ايرادی ندارد که انبياء و امامان از يک سلسله امتيازات جسمی و روحی برخوردار باشند زيرا ريشه اين امتيازات عمل خود آنهاست و اين پاداشی است که خداوند متعال قبل از عمل به آنها عنايت کرده است.

نتيجه: خداوند با علمی که به آينده همه انسانها دارد می داند که در بين آنها عده ای شايستگی خاصی خواهند داشت (علمی که تخلف ندارد و قطعا تحقق پيدا می کند) لذا آنها را به خاطر رهبری جامعه امتيازاتی داده است زيرا نماينده و جانشين خداوند اين امتيازات را لازم دارد. قال الباقر عليه‌السلام: إِذَا عَلِمَ اللَّهُ تَعَالَى حُسْنَ نِيَّةٍ مِنْ أَحَدٍ اكْتَنَفَهُ بِالْعِصْمَة. امام باقر عليه‌السلام فرمودند: وقتی خداوند حسن نيت و انتخاب کسی را دانست او را به وسيله عصمت حفظ می نمايد.(١)

__________________

(١) بحار الانوار، جلد ٧٨، صفحه ١٨٨.

۲۳۷۱